Skoro już popadłem w całkowitą obsesję na punkcie serii "Pieśń Lodu i Ognia" muszę podzielić się tu swoimi wrażeniami. Forum i tak puste, bo An zmęczony, a Chinatsa wymknęła się po cichu :rolleyes:

Zacznę od tego, że do tej pory niewiele słyszałem na temat tej serii. Po prostu... Sam nie wiem, znałem nazwę, ale nic poza tym. Pewnego wieczoru nudziłem się i zacząłem szukać książki do poczytania, albowiem bez tego ciężko mi egzystować. Wtedy w moje ręce wpadła powieść "Gra o Tron". Stwierdziłem, że skoro już nie mam co robić zobaczę czym się tak wszyscy zachwycają. Prolog nie pociągnął mnie, podobnie jak pierwsze kilka rozdziałów. Nie było przesadnie nudno, po prostu typowe rozpoczęcie cegły jaką jest opowieść na ponad 800 stron. Wszystko zmienia upadek Brana. To był chyba moment, gdy ta seria wlała się mi do serca. Od początku zachwycają mnie postacie. Są wyraziste i do szpiku kości prawdziwe. Początek serii należy do Jona Snow i Aryi Stark, oboje szybko wkupują się w moje łaski podobnie jak cała familia spod znaku wilkora. Dalej fabuła jest już w pełni ciekawa. Uwielbiam całą tą intrygę i sposób w jaki każdy wątek jest cudowanie rozwijany. Co do samego Martina, to mogę powiedzieć, że ma lekkie pióro, bo pokazuje w przystępny sposób wszystko co najważniejsze. Najlepsze jest to jak każda postać musi przemierzyć własną drogę i pokonać własne przeszkody, by w ogóle znaleźć się na starcie tytułowej "Gry o Tron". Martin nie patyczkuje się z czytelnikiem i pokazuje świat jakim jest: pełen krwi, nienawiści i śmierci. Bohaterowie są ludźmi jak ty czy ja. Każdy inny, ale też każdy mający wady i zalety. Każdy ma ludzkie potrzeby. Rzadko zdarza się by nie było postaci czystej jak kropla wody. W tej powieści takiego nie ma. Bo nawet Ned Stark porzuca honor by ratować siebie i rodzinę. Nawet on ma bękarta. I to ogromny atut Martina. Jego postacie ulegają ludzkim namiętnościom i knują przeciw sobie nawzajem. Prawdziwa jazda zaczyna się po stronie 700, gdy główny bohater zostaje ścięty na oczach swych córek. Szok. I to jest kolejny gigantyczny atut. Nie ważne ile naczytasz się spoilerów i tak będziesz w szoku. Tu nikt nie jest bezpieczny, a honor jest karany. Bo ogranicza. Każdy z wątków zasługuje na uwagę, ale ja szczególnie polubiłem historię Catelyn. To na co skazał ją autor jest potworne, a ona i tak dzielnie stawała do walki. Tak podsumowując ten krótki wywód GoT zdobył mnie prawdziwością. Po prostu (dochodzi oczywiście do tego genialna fabuła, świetne postacie i krwawe intrygi).

Taki mały Top postaci:

5. Arya Stark - Za waleczność, za odwagę, za jej urok. Dziewczyna po prostu idzie swoją drogę, nawet ku tragedii.

4. Cersei Lannister - Nie cierpię tej postaci, ale podziwiam jej urok, spryt i wdzięk. Ostatecznie jest tu za cytat "When you play the Game of Thrones you win or you die"

3. Eddard Stark - Za honor. Za to, że był dobrym ojcem i szanował każdego, nawet kogoś kogo mógł nazwać wrogiem. To doprowadziło go do zguby, ale gdyby tego nie zrobił nie byłby sobą. Kochający ojciec i mąż, człowiek szanujący każdego poddanego i jedyny niemal ideał "Gry" - dlatego umarł tak szybko.

2. Jon Snow (Stark) - Różnica między pierwszą 2 jest minimalna, ale ostatecznie Jon ląduje na miejscu 2. Jest uczynny, dobry i honorowy. Jest bękartem i szanuje swój los. Rozumie go. Rozumie czemu odrzuca go Catelyn, kocha swoją rodzinę, ale wie, że nie może być z nimi. Ostatecznie jest też odważny i inteligentny, co czyni go najlepszym z młodej generacji.

1. Catelyn Stark - Nie wiem czy to współczucie, ale jej historia jest tragiczna. Może za to ją uwielbiam. Jest wyważona, ceni honor, ale gdy trzeba potrafi unieść miecz. Jest kochającą matką i żoną, która gotowa była ryzykować życie by ocalić męża, gdy ten zginął nie cierpiała, a pomogła synowi powstać z ruin. Rozumiała dlaczego Jon jest w Winterfell i mimo iż zadbała by nigdy nie wszedł do ich rodziny, potrafiła być mu matką w niektórych momentach. Ceniła rodzinę i to w niej najbardziej cenię.