Mou, An.
Na sam pocz¹tek chcia³am przeprosiÌ. Naprawdê, z ca³ego serca przeprosiÌ za tak nag³¹ ucieczkê. Mo¿e brzmi to strasznie patetycznie, ale nic na to nie poradzê bo taka jest prawda. Przez ten czas uzbiera³o siê wiele rzeczy za które powinnam przeprosiÌ, jednak tylko kilka mogê nazwaÌ. Ponad rok temu za³o¿yliœmy to forum i choÌ jest/by³o nas niewielu bawiliœmy siê wspaniale do póŸnych godzin nocnych i porannych. Ju¿ nie chodzi o samo opowiadanie, to MY tworzyliœmy tak¹ ma³¹ grupkê internetowych przyjació³ i mogliœmy (mam takie wra¿enie) mówiÌ sobie o wszystkim i ¿artowaÌ ze wszystkiego nie przejmuj¹c siê up³ywem czasu. Dlatego chcia³am przeprosiÌ za tak nag³e urwanie tych wiêzi.

Pierwsze opowiadanie miewaÂło ró¿ne chwile, szczegĂłlnie pod koniec byÂło ciĂŞÂżko a teraz  jego druga czêœÌ rĂłwnieÂż stanĂŞÂła w martwym punkcie. Czy dlatego, Âże nie chcĂŞ pisaĂŚ? SkoĂączyÂły mi siĂŞ pomysÂły? Brak czasu? Nie... to raczej coÂś innego. CoÂś co siedzi g³êboko w gÂłowie i nie chce uparcie z niej wylecieĂŚ. CoÂś co blokuje, dusi i skutecznie przeszkadza w codziennych obowiÂązkach. To tak jakby... jakby chciaÂło siĂŞ otworzyĂŚ okno i zaczerpn¹Ì powietrza, jednak kiedy juÂż to siĂŞ zrobi, nie czuje siĂŞ ÂświeÂżego powiewu. Nie czuje siĂŞ nic. Dlatego prĂłbuje siĂŞ otworzyĂŚ kolejne i kolejne i kolejne... A potem czÂłowiek siĂŞ gubi.
Sk³amiê mówi¹c, ¿e nie chcê pisaÌ, ale na obecn¹ chwilê nie umiem. Tak jak mówi³am, mam czas jako taki ale w mojej g³owie nie pojawiaj¹ siê ju¿ te obrazy co kiedyœ przy pisaniu. Siadam, chcê coœ napisaÌ a po kilku zdaniach przestajê bo nie czujê ¿ebym czerpa³a z tego satysfakcjê. Nie mam wizji na to jak powinnam uj¹Ì to w s³owa.

Jaki wiĂŞc jest powĂłd? Có¿, moÂże i zebraÂłoby siĂŞ ich kilka, mniejszych lub wiĂŞkszych. Zdecydowanie jednym z tych powodĂłw jest praca, a raczej moja przyszÂłoœÌ w niej. Nie dlatego, Âże szykujÂą siĂŞ zwolnienia, lub jestem zagroÂżona. Nie, to prĂŞdzej ja chcĂŞ odejœÌ ale... No wÂłaÂśnie... dlaczego wiĂŞc tego nie zrobiĂŞ? To moje Âżycie, jednak nic nie poradzĂŞ na to, Âże zawsze byÂłam zaleÂżna od innych. Zawsze baÂłam siĂŞ zrobiĂŚ jakiÂś wiĂŞkszy, samodzielny krok i ÂśmiaÂło moÂżna by nazwaĂŚ mnie tchĂłrzem, ale nie zmieniĂŞ tak nagle swojej postawy a wierzcie, prĂłbowaÂłam latami. Obecna sytuacja przypomina mi trochĂŞ tÂą sprzed kilku lat, kiedy teÂż czuÂłam podobnÂą pustkĂŞ i kilka innych negatywnych emocji i nie wiedziaÂłam jak sobie z nimi poradziĂŚ. Aktualna pozycja w pracy przeszkadza mi w wiĂŞkszym speÂłnianiu lub raczej d¹¿eniu do speÂłnienia swoich marzeĂą. Z drugiej strony o dobrÂą pracĂŞ trudno, nigdy nie wiadomo czy kolejna nie bĂŞdzie gorsza. Nie jest teÂż tajemnicÂą, Âże schrzaniÂłam pewne okresu w swoim Âżyciu i przychodzi mi za nie pÂłaciĂŚ do tej pory.  Szkoda mi zostawiaĂŚ ludzi z ktĂłrymi siĂŞ zÂżyÂłam, ale rĂłwnieÂż nie chcĂŞ znowu pÂłakaĂŚ po kryjomu i przyjmowaĂŚ przykre sÂłowa prosto w twarz choĂŚ sÂądzĂŞ iÂż na nie nie zasÂługujĂŞ. Dlatego jestem tak rozdarta, bo juÂż nie wiem co robiĂŚ, co mĂłwiĂŚ i komu mĂłwiĂŚ. Coraz czĂŞÂściej mam wraÂżenie, Âże moje marzenia zamiast przybliÂżaĂŚ, oddalajÂą siĂŞ coraz szybciej lub po prostu zaczynam rozumieĂŚ, Âże to wszystko nie jest takie Âłatwe do zdobycia ale dalej siĂŞ ich trzymam. Dlaczego? Có¿... to chyba jeden z nielicznych "sznurkĂłw", ktĂłrych jeszcze mogĂŞ siĂŞ uchwyciĂŚ. Nie chcĂŞ uzewnĂŞtrzniaĂŚ siĂŞ aÂż nadto co potrzeba, opowiadaĂŚ o tym jaka to ja jestem biedna, jak Âźle mnie potraktowaÂł los, ani szukaĂŚ wymĂłwek. Tak jak mĂłwiÂłam, wina jest po mojej stronie i tego jestem Âświadoma a wam nale¿¹ siĂŞ sÂłowa wyjaÂśnienia i przeprosin.

Dlatego przepraszam Mou, An. JeÂżeli macie ochotĂŞ (choĂŚ to egoistyczne prosiĂŚ o coÂś takiego) dajcie mi trochĂŞ czasu jeszcze. BĂŞdĂŞ tutaj, bĂŞdĂŞ obserwowaĂŚ i jeÂżeli poczujĂŞ, Âże chcĂŞ napisaĂŚ, to to zrobiĂŞ.
PamiĂŞtam jak zwykÂła, gÂłupia rozmowa na bÂłahe tematy z wami potrafiÂła mnie rozÂśmieszyĂŚ do Âłez i mam nadziejĂŞ, Âże tak samo bĂŞdzie teraz.

Hej, przecieÂż to nasze miejsce nie? GdzieÂś, gdzie czÂłowiek chce wracaĂŚ. MoÂżna powiedzieĂŚ, Âże to jeden z moich "sznurkĂłw".
Do usÂłyszenia chÂłopaki!