Polskie forum o animacji "Jak wytresować smoka"

RozdziaÂł 1

Z nieba laÂł siĂŞ deszcz, a wokó³ grzmiaÂły bÂłyskawice. Mury potĂŞÂżnego zamku wydawaÂły siĂŞ nie wzruszone szalejÂącÂą zawieruchÂą. Wiatr poruszaÂł koronami drzew. Szerokie pola pokryÂły siĂŞ bÂłotem, a niebo szaroÂściÂą. Winterfell byÂło wspaniaÂłe nawet w tak paskudnÂą pogodĂŞ. Jego potĂŞÂżne mury onieÂśmielaÂły, a wysokie wieÂże tylko pog³êbiaÂły to uczucie. DaÂło siĂŞ dostrzec chorÂągiew StarkĂłw. Wilkor podobnie jak ogromna twierdza zdawaÂł siĂŞ nie wzruszony ulewÂą. To byÂła dÂługa droga, ale coÂś takiego po prostu trzeba zobaczyĂŚ. Nigdy dotÂąd nie opuszczaÂłem domu, ani nie byÂłem orÂłem jeÂśli chodzi o mapy. ToteÂż b³¹dziÂłem dÂługo i dopiero jacyÂś podró¿ni wskazali mi drogĂŞ. KaÂżdy wieczĂłr byÂł wyzwaniem, bo musiaÂłem spaĂŚ w dziczy, a brak matki… bolaÂł. Czasem musiaÂłem ciĂŞÂżko odetchn¹Ì, ale szedÂłem na przĂłd. Co prawda marzeniem byÂło ujrzeĂŚ najwspanialszÂą twierdzĂŞ pó³nocy w Âświetle jasnego dnia i zasi¹œÌ w niej jako lord. OczywiÂście nie byÂło to moÂżliwe, ale wtedy byÂłem dzieckiem. Mury byÂły piĂŞkne, choĂŚ nie idealnie gÂładkie. DaÂło siĂŞ dostrzec wystajÂące kamienie, a pomimo tego miaÂłem wraÂżenie, Âże to nowy zamek. StaÂł tu przecieÂż juÂż od setek lat. Tego dnia matka nade mnÂą czuwaÂła. SpotkaÂłem bowiem Neda Starka, ktĂłry zechciaÂł mnie przyj¹Ì na sÂłuÂżbĂŞ. PamiĂŞtam tÂą ekscytacjĂŞ. MiaÂłem mieszkaĂŚ w Winterfell ! WspaniaÂłym zamku, gdzie jeÂśli bĂŞdĂŞ dobrze sÂłuÂżyÂł niczego mi nie zabraknie. Starkowie byli chyba jedynym rodem caÂłych Siedmiu KrĂłlestw, ktĂłry byÂł tak litoÂściwy i dawaÂł tyle szans. PrawdÂą byÂło, Âże gdy ktoÂś zÂłamaÂł zasady nie mieli litoÂści, ale sprawiedliwoœÌ czasem wymaga wyrzeczeĂą. Na zawsze zapamiĂŞtam jednak chwilĂŞ, w ktĂłrej stan¹³em pod bramÂą i spojrzaÂłem w niebo. Przez chwilĂŞ myÂślaÂłem, Âże wieÂża ociera siĂŞ o niebo. PatrzÂąc w gĂłrĂŞ przeszedÂł mnie dreszcz. Czy tak ma wyglÂądaĂŚ teraz moje Âżycie ? W sÂłuÂżbie lordowi ? Nie przeczyÂłem, Âże byÂła to Âłaska, czÂłowieka, ktĂłry chciaÂł mi pomĂłc, ale czy tego chciaÂłem ? PrzybyÂłem tam by ujrzeĂŚ najpotĂŞÂżnieszÂą budowlĂŞ w promieniu setek mil. ZnalazÂłem coÂś wiĂŞcej.

SÂłuÂżba takim ludziom jak Starkowie nie byÂła trudna. Wszystko robili sami i w zasadzie, nie musiaÂłem pracowaĂŚ. Pierwszego dnia lord Winterfell przedstawiÂł mnie swojej rodzinie. Doskonale pamiĂŞtam dostojnÂą twarz Lady Stark. TrzymaÂła na rĂŞkach swojego najmÂłodszego syna Brana. Za rĂŞkĂŞ trzymaÂła jÂą maÂła Arya, a ich druga cĂłrka Sansa, spoglÂądaÂła na mnie zza matki. Tylko Robb i Jon, ktĂłrzy mieli po 9 lat, spoglÂądali na mnie Âśmielej. Potem rozmawiaÂłem z nimi do wieczora (tego dnia mieli mnie oprowadziĂŚ po zamku). OkazaÂło siĂŞ wtedy, Âże Jon jest nie do koĂąca “prawdziwym” bratem Robba, ktĂłry wyraÂźnie nie rozumiaÂł tego co mĂłwi, ale ja rozumiaÂłem i Jon chyba teÂż. Nadchodzi Zima  tak brzmiaÂła ich dewiza. Faktycznie wyglÂądajÂąc z murĂłw kaÂżdego miesiÂąca dawaÂło siĂŞ zauwaÂżyĂŚ coraz wiĂŞcej oznak chÂłodu. UwielbiaÂłem stawaĂŚ na murze i myÂśleĂŚ o domu. Czy spodziewaÂłaÂś siĂŞ mamo, Âże poznam kiedyÂś dzieci Lorda Starka ? DopĂłki byÂłem zwykÂłym sÂłu¿¹cym rzadko opuszczaÂłem nieroz³¹cznÂą i tak dwĂłjkĂŞ braci. Do tego Âświetnie pamiĂŞtam Theona. Przez ponad rok Âświat znĂłw byÂł piĂŞkny, a ja ratowaÂłem piĂŞkne ksiĂŞÂżniczki z zamkĂłw strzeÂżonych przez smoki. ToczyÂłem bitwy, a w koĂącu zasiadaÂłem na Âżelaznym tronie. Wszyscy byli mÂłodsi ode mnie, ale wcale nie tacy gÂłupi jak mogÂłoby siĂŞ wydawaĂŚ. A kiedy zaczynaÂła szermierka, padaÂłem jako pierwszy. Wszystko siĂŞ zmieniÂło, gdy pewnego dnia Lord Eddard daÂł mi wybĂłr: ChcĂŞ zostaĂŚ i umrzeĂŚ jako sÂłu¿¹cy. Albo zacz¹Ì siĂŞ rozwijaĂŚ. PowiedziaÂł mi wtedy, Âże kaÂżda praca jakÂą wykonam zostanie wynagrodzona. A pewnego dnia, bĂŞdĂŞ mĂłgÂł staĂŚ siĂŞ prawdziwym rycerzem.

RozdziaÂł 3

Kiedy bawiÂłem siĂŞ z Robbem i Jonem w walki rycerzy wszystko wyglÂądaÂło inaczej. Nasze zbroje miaÂły byĂŚ lÂśniÂące, podobnie jak miecze, ktĂłrymi gromiliÂśmy wrogĂłw. PanowaÂła harmonia. Gdy byÂłem maÂły i siedziaÂłem na kolanach mamy opowiadaÂła mi o wielkich rycerzach, ktĂłrzy ramiĂŞ w ramiĂŞ dzielnie walczyli o wolnoœÌ i Âżycie. Bitwa byÂła miejscem sprawiedliwoÂści, gdzie dobrzy wojownicy bez cienia strachu pokonywali znacznie liczniejszych wrogĂłw. Gdzie ÂśmierĂŚ byÂła chwa³¹ i zaszczytem. Z okrzykami na ustach unosiliÂśmy broĂą i zwyciĂŞÂżaliÂśmy. MarzyÂłem by ktĂłregoÂś dnia walczyĂŚ. Pragn¹³em poznaĂŚ smak tej chwaÂły i bez cienia lĂŞku zniszczyĂŚ wroga. ChciaÂłem byĂŚ wielkim rycerzem, dla ktĂłrego bitwa bĂŞdzie domem. Bo czym jest ÂśmierĂŚ ? Czeka kaÂżdego z nas i chyba lepiej zgin¹Ì walczÂąc za to w co siĂŞ wierzyÂło, niÂż kiedyÂś w ciepÂłym ³ó¿ku. Po starcu zmarÂłym jak kaÂżdy nie zostanie nic, a o rycerzach ukÂłada siĂŞ pieÂśni… Wielkich czynĂłw siĂŞ nie zapomina.

StaÂłem tam jak wryty patrzÂąc, jak straÂżnik pada na kolana. Plama krwi u jego stĂłp wci¹¿ rosÂła. ChciaÂłem krzyczeĂŚ, ale umiaÂłem tylko patrzeĂŚ. KtoÂś zrobiÂł to za mnie, staÂł kilkanaÂście metrĂłw dalej. Kolejna strzaÂła, kolejna plama, kolejny trup. JacyÂś ludzie zaczĂŞli wyÂłaniaĂŚ siĂŞ z lasu. DzierÂżyli zaostrzone kije, zacz¹³em uciekaĂŚ. DobiegÂł mnie gÂłos, kolejnego ciĂŞcia. ÂŚwiat zwolniÂł, a ja zacz¹³em sÂłyszeĂŚ coraz wiĂŞcej krzykĂłw. Tych co umierali i tych co budzili towarzyszy. PobiegÂłem za namiot po lewej stronie, by zejœÌ z pola widzenia ÂłucznikĂłw. Raczej nie marnowaliby strzaÂł na jakiegoÂś dzieciaka, ale wolaÂłem nie ryzykowaĂŚ. Z namiotĂłw wybiegali wojownicy. A za plecami sÂłyszaÂłem szczĂŞk stali. ObejrzaÂłem siĂŞ za siebie. W Âświetle ogniska dostrzegÂłem walczÂących. W ciemnoÂści taĂączyÂły dwa ostrza. W odwiecznym taĂącu. ÂŚwiatÂło i cieĂą, dobro i zÂło… Âżycie i ÂśmierĂŚ. Nawet stÂąd sÂłyszaÂłem jĂŞki rannych i umierajÂących. Nawet stÂąd widziaÂłem ich krew. Nawet stÂąd… coÂś przedarÂło siĂŞ przez mojÂą nogĂŞ. Jakby wÂściekÂły pies dopadÂł mnie nocÂą i zacz¹³ przegryzaĂŚ kolejne warstwy skĂłry. Jakby rzeÂźnik zabraÂł mnie na stó³ i zacz¹Ì ci¹Ì swoim noÂżem. PrzygryzÂłem zĂŞby, a Âświat zawirowaÂł. Z mojej nogi wystawaÂła strzaÂła. Kolejna plama, kolejny trup. MiaÂłem wraÂżenie, Âże wchodzi wci¹¿ g³êbiej i g³êbiej. PoczuÂłem ciarki na plecach i ÂłzĂŞ na policzku. UpadÂłem na jedno kolano. SpojrzaÂłem w gĂłrĂŞ. ZbliÂżaÂł siĂŞ do mnie jakiÂś czÂłowiek z Âłukiem. Wokó³ peÂłno byÂło piasku, krwi, stĂŞkĂłw i krzyku. Miecze i strzaÂły zadawaÂły ÂśmierĂŚ. Czym jest ÂśmierĂŚ ? Bitwa to nie miejsce sprawiedliwoÂści. Bitwa to kraina Âśmierci i bĂłlu. NaciÂągn¹³ ciĂŞciwĂŞ i celowaÂł w mojÂą stronĂŞ. Czy tak umierajÂą rycerze ?

RozdziaÂł 5

ByÂłem w ciemnoÂści. ÂŻadnego ÂświatÂła. Tylko cienie. DostrzegÂłem ksztaÂłty. To nie byÂło tak, Âże niektĂłre miejsca byÂły oÂświetlone, po prostu… ByÂły mniej ciemne. WidziaÂłem dom. Stara drewniana chata gniÂła jak dawniej. StaÂłem na wzgĂłrzu. PoczuÂłem dÂłoĂą. Moja matka patrzyÂła na mnie martwymi Âślepiami. Z jej podeÂżniĂŞtego gardÂła wci¹¿ laÂła siĂŞ krew. Jej palce byÂły juÂż niemal rozÂłoÂżone. ZewszÂąd zwisaÂły z niej pasma zgniÂłego miĂŞsa. Nie miaÂła swoich dawnych piĂŞknych wÂłosĂłw, te ktĂłre zostaÂły byÂły biaÂłe jak Âśnieg. ByÂła zimna, niczym stal. UciekaÂłem w dó³. Z lasu wyszÂły duchy. ByÂły wyÂższe i szybsze od ludzi, a ich wzrok byÂł jeszcze bardziej martwy od oczu mojej matki. Nie pamiĂŞtam ile biegÂłem. MoÂże minutĂŞ, a moÂże rok. Potkn¹³em siĂŞ. UpadÂłem. Gdy podniosÂłem wzrok ujrzaÂłem Winterfell. ByÂło martwe. Duchy przechadzaÂły siĂŞ po murach, a znad zamku unosiÂł siĂŞ dym. WszedÂłem do Âśrodka. Na rĂŞkach miaÂłem krew. Korytarze byÂły puste, a na tronie przy zastawionym stole leÂżaÂła czaszka. LeÂżaÂła przed niÂą kartka. CaÂły stó³ lorda otoczony byÂł czaszkami. Jedno miejsce pozostaÂło puste. Z lasu wyczÂłapaÂł wilkor. W jego sercu tkwiÂł nó¿. JĂŞczaÂł, stĂŞkaÂł i wyÂł, a wtedy poczuÂłem, Âże ktoÂś Âłapie mnie za plecy. Zrzucono mnie z muru. SpadaÂłem. Powietrze napieraÂło ze wszystkich stron, a Âświat siĂŞ kurczyÂł. SpadÂłem gÂłowÂą w Âśnieg. TysiÂące igieÂł wbijaÂło mi siĂŞ w twarz. I tam teÂż widziaÂłem krew. StaÂła nade mnÂą. WidziaÂłem jej twarz, takÂą jak wtedy. ZimnÂą, peÂłnÂą nienawiÂści i… martwÂą. Z ruchu jej martwych ust nie sposĂłb byÂło cokolwiek wyczytaĂŚ. NarzuciÂła na siebie ciemno niebieskÂą szatĂŞ. ZaÂłoÂżyÂła mi na szyjĂŞ pĂŞtlĂŞ, nie mogÂłem siĂŞ ruszyĂŚ jakby mnie zaczarowaÂła. Jej ciaÂło byÂło miĂŞkkie i wyglÂądaÂło jak Âśluz. Jej trupie Âślepia… WidziaÂły i pÂłynĂŞÂła z nich nienawiœÌ. W oczach miaÂła czerwone Âłzy, lecz byÂła niemniej bezlitosna. Nim podniosÂła mnie do gĂłry wyszeptaÂła Âłamliwym i mrocznym gÂłosem - Valar Morghulis.

ZerwaÂłem siĂŞ przeraÂżony. DostrzegÂłem jakieÂś drzewa nim bĂłl zmusiÂł mnie do zamkniĂŞcia oczu. ZnĂłw czuÂłem siĂŞ jakby ktoÂś powoli rozrywaÂł mi skĂłrĂŞ. I to co pod niÂą. LeÂżaÂłem, choĂŚ teraz juÂż siedziaÂłem pod drzewem. Wokó³ rosÂło jeszcze kilka takich. Wszystkie rozÂłoÂżyste i peÂłne owocĂłw jak zawsze w lecie na poÂłudniu. ZewszÂąd otaczaÂła mnie wysoka trawa. KtoÂś mnie tu zabraÂł. Na nodze miaÂłem jakiÂś niechlujny opatrunek z liÂści. CaÂły zakrwawiony. Lepiej bĂŞdzie zdj¹Ì to paskudztwo. SiĂŞgn¹³em po nó¿. Jak dobrze, Âże miaÂłem go jeszcze przy pasie. Zd¹¿yÂłem siĂŞ z nim zaprzyjaÂźniĂŚ. Tak jak myÂślaÂłem liÂście niemal zaczĂŞÂły siĂŞ zrastaĂŚ ze skĂłrÂą, a to byÂł zÂły znak. Przynajmniej jeÂśli idzie o moje wraÂżenia. Stanowczo, ale nie za mocno pociÂągn¹³em za coÂś co sÂłuÂżyÂło mi za bandaÂż. CzuÂłem siĂŞ trochĂŞ jakby obdzierano mnie ze skĂłry, ale zacisn¹³em zĂŞby i nie wydaÂłem Âżadnego dÂźwiĂŞku. Rana zaczĂŞÂła trochĂŞ krwawiĂŚ, a same liÂście wyglÂądaÂły obrzydliwie z zaschniĂŞtÂą krwiÂą i kawaÂłkami skĂłry. Z gÂłowy nie mĂłgÂł wypĂŞdziĂŚ przeraÂżajÂącego snu. ByÂł tak realny… UsÂłyszaÂłem kroki w trawie i chwyciÂłem nó¿, ktĂłry leÂżaÂł na ziemi. Na wszelki wypadek. Raczej nie mĂłgÂł byĂŚ to ktoÂś inny niÂż mnie uratowaÂł, a i ja nie miaÂłem wiĂŞkszych szans obroniĂŚ siĂŞ na wypadek ataku, ale nie zamierzaÂłem opuÂściĂŚ ostrza. Dopiero teraz zauwaÂżyÂłem obok siebie skĂłrzany plecak. To Aron.
- WidzĂŞ, Âże mĂłj lord juÂż siĂŞ obudziÂł. - RzuciÂł z uÂśmiechem, wychodzÂąc z trawy. ByÂł ode mnie starszy o 2 lata i uwielbiaÂł siĂŞ ÂśmiaĂŚ. MiaÂł krĂłtkie czarne wÂłosy i byÂł wyjÂątkowo zaradny.
- Och czekaÂłaÂś na mnie lady ? - RzuciÂłem bez zastanowienia. Z nim zawsze byÂło wesoÂło. ZnaÂłem teÂż kilku innych mniej lub bardziej ciekawych ludzi, ale wszyscy byli ponurzy. 
- Dla lorda mogê i czekaÌ i ca³¹ wiecznoœÌ.
- To choĂŚ. DoczekaÂłaÂś siĂŞ. - DrwiÂący uÂśmiech zagoÂściÂł na mojej twarzy.
- Najpierw podam swojemu panu Âśniadanie. ÂŁap ! - RzuciÂł mi kawaÂłek czerstwego chleba. Zapewne byÂł jadalny, ale z rĂłwnÂą pewnoÂściÂą mogÂłem stwierdziĂŚ.
- Taki posiÂłek ? Dla lorda ?
- Ach wybacz mi panie, jeÂśli chcesz czegoÂś lepszego idÂź do tych dzikusĂłw co napadli na nas przedwczoraj. Z pewnoÂściÂą dadzÂą lordowi jakieÂś smaczne jedzenie. - Zdecydowanie miaÂłem szczĂŞÂście, Âże w ogĂłle mogÂłem coÂś wÂłoÂżyĂŚ do ust.
- Gdzie jesteÂśmy ? - zapytaÂłem.
- W lesie. Nie widaĂŚ ?
WidaÌ i to a¿ za dobrze, zosta³em sam maj¹c rann¹ nogê z 2 lata starszym koleg¹ w lesie, po którym wa³êsaj¹ siê dzikie plemiona. Jakby siê zastanowiÌ, nie by³o mi do œmiechu.