Polskie forum o animacji "Jak wytresować smoka"

Z trochę innej perspektywy, ale przynajmniej się wypowiem. Przez tyle lat GoT było na pierwszym planie, jeśli ktoś wspominał o książce fantasy lub serialu. Akurat mniej więcej znałem ogólny, a właściwie niezwykle powierzchowny opis. W ten sposób trwałem w przekonaniu, że nie rozumiem, dlaczego ktoś to może czytać/oglądać. Co się wysuwało na pierwszy plan ? Obstawianie, kto następny straci swój łeb, lekko doprawione obrazem kolejnej sceny seksu. Rzeczywiście pasjonujące, do tego coś a la średniowieczny klimat. W końcu nadmiar wolnego czasu sprawił, że obejrzałem pilota. Już nie pamiętam swoich przemyśleń. Zanim się zorientowałem, to już byłem po 4 sezonach. Historia ma absolutnie wszystko, czego może oczekiwać czytelnik/widz. Nie mogę się rozpisywać, lenistwo mi zabrania.

Zróżnicowanie bohaterów, silnie zarysowane osobowości, intryga, charakterystyczna narracja. To definitywnie uniemożliwia mi faworyzowanie. Powiedziałbym tylko, że odmienność Tyriona jest pierwszorzędnym urozmaiceniem. Czarna owieczka swojego rodu, znakomite.

Avatar i podpis ? Są .

W sumie nie wiem po co to piszę, ale jako, że na Ogniu i Lodzie nie ma podobnego tematu to napiszę tu parę słów, o mojej przygodzie z Pieśnią Lodu i Ognia, jako, że minął już prawie rok od jej rozpoczęcia.

Mimo upływającego czasu, ani na chwilę nie wyszedłem tak naprawdę z Westeros. Owszem, był czas, przed SW, że trochę bardziej mnie intersowała inna rzecz, ale minęło to bardzo szybko. Ogień PLiO rozpalił się na nowo bardzo szybko. Co tak uwielbiam ? Niech mi ktoś wreszcie odpowie, bo ja nie mam pojęcia

Z perspektywy czasu uwielbiam Grę o Tron. Ta powieść ma własny niepowtarzalny klimat. Ten spokój, królestwo w harmonii i gry, które powoli prowadzą do jego upadku. A przecież nachodzi zima. Pierwsze rozdziały są bolesne. Widzimy Aryę i Jona, oglądających walkę Robba i Joffrey'a na drewniane miecze, widzimy szczere rozmowy Neda i Catelyn, wreszcie widzimy podekscytowanego Brana. Każde słowo tych rozdziałów jest słodkie jak dornijskie wino, a wszystko jest tak świetnie zastawioną pułapką. Cat dostaje list od Lysy i zaczyna się gra o tron. Eddard wyjeżdza, Jon również. Starkowie się rozstają. Pozostaje wierzyć, że jeszcze się spotkają, bo cytując bękarta z Winterfell: "Czasami różne drogi prowadzą do tego samego zamku." Początek jest tak stonowany, a mimo to poznajemy już dogłębnie bohaterów, z którymi zwiążemy się jeszcze bardziej później. Wprost kocham pierwszy rozdział Eddarda w Królewskiej Przystani. Te uwagi, które rzuca Littlefinger, to puszczanie oka do czytelnika, który już wie co się zdarzy. W jednej tylko rozmowie jest kilka nawiązań do ściętej głowy i roztopienia się na południu. Dalej akcja toczy się własnym rytmem zajmując czytelnika bez reszty i mogę tylko powiedzieć, że scena śmierci Neda mimo iż "widziana" z głowy Aryi, boli nadal. A minął przecież prawie rok. Starcie Królów jest w mojej opinii nieco gorsze, aż do ostatnich dwustu stron. Myślałem wtedy, że Martin osiągnął szczyt, że nie można szybciej i bardziej satysfacjonująco prowadzić akcji. Od początku Nawałnicy Mieczy GRRM właściwie wzniósł się w niebiosa. Druga część szokuje co drugi rozdział, a Krwawe Gody są czerwonym diamentem w koronie tej książki. Szkoda, że tak bardzo ugrzeczniono je w serialu. Uczta dla Wron nie jest tak szybka i szokująca. Wręcz przeciwnie. Jest wolna i spokojna. Szykuje nas na kolejną rozgrywkę, pokazuje znacznie dokładniej świat i plącze w sieci spisków. Taniec ze Smokami pełen jest szoków, których nie widział i pewnie nie zobaczy już serial. Wichry Zimy... Zapowiadają się tak wyśmienicie, że nie wiem co zrobię kiedy już je dostanę. Pewne jest jedno, akcji będzie znacznie, znacznie więcej.

Nie mogłem się powstrzymać, przed wymieniem tu moich ulubionych rozdziałów, bo niektóre są naprawdę genialne:

5. Daenerys w Domu Nieśmiertelnych (Starcie Królów) - Serialowe wizje Dany są wręcz denne. Gdzie przepowiednie o ogniach, miłościach i zdradach ? Nie ostrzeżenia przed tym co nadejdzie. Nie ma wskazówek. Wreszcie nie puzzli do układanki czym jest Pieśń Lodu i Ognia. Zrezygnowano nawet z jednej z najważniejszych wizji sagi.

4. Catelyn Stark w Bliźniakach (Nawałnica Mieczy) - Ślub, na którym mordują twoich ludzi z perspektywy matki tracącej pierwszego i ostatniego syna. Przeczytałem Krwawe Gody chyba trzy razy i za każdym razem nie mogłem po nich czytać przez kilka dni. Serialowa adaptacja była dobra, a Michelle Fairley doskonała, ale zabrakło histerycznego śmiechu, rozdrapywania sobie twarzy, bębna i walki. Bo ludzie Północy walczyli. Zabrakło szaleństwa i zabrakło brutalnego morderstwa Cat na jednym z Freyów (nie na żonie Waldera).

3. Epilog (Nawałnica Mieczy) - Tego w serialu nie było, pewnie też nie będzie, ale ten fragment uwielbiam i będę uwielbiał po wsze czasy.

2. Jon i bitwa o Mur (Nawałnica Mieczy) - Serialowy atak z dwóch stron nie był w połowie tak spektakularny jak cało rozdziałowe stracie Nocnej Straży z armią Dzikich zza Muru. Martin pokazał, że potrafi pisać genialne opisy, bo bitwę miało się przed oczyma, a z tyłu głowy naszego bohatera były Krwawe Gody. Żal, smutek, ból. A także śmierć Ygritte, żal, smutek, ból. Pozostanie mi tylko zacytować maestra Aemona "Zabij chłopca, Jonie Snow. Zabij chłopca. I pozwól by narodził się mężczyzna."

1. Eddard Stark w lochach (Gra o Tron) - Myśli o rodzinie, zmartwienie o Catelyn, modlitwa do Starych Bogów za Robba, Brana, Aryę, Sansę i Rickona. Wstyd za Jona i myśli o nim. Rozmowa z Varysem, swoiste podsumowanie życia, ciche, spokojne i nadwyraz piękne. Wszystko to okraszone wciąż żywą jeszcze rozpaczą po śmierci siostry i najmocniejszym cytatem całej sagi "Promise me, Ned."

Co tak cenię w książkach Martina ? Wszystko. Bohaterów z krwi i kości, świat tak szczegółówy jak prawdziwy, opisy, które choć najczęściej proste nie przynudzają, narrację, która pozwala być z bohaterem zawsze i wszędzie, fabułę, nad którą można głowić się godzinami i która potrafi zaskoczyć i zmienić twój odbiór świata o 180 stopni, tajemnicę, którą GRRM dopiero przed nami odkrywa, Starków, którzy choć z pozoru najprostsi, skrywają największe sekrety. Uwielbiam po prostu to, że choć żaden z tomów nie jest w mojej czołówce najlepszych książek przeczytanych w życiu, to wszystkie są tymi, które czytało się najlepiej. Są tymi portalami do Westeros, które zabierają w podróż, o jakiej nikt nie śmiał śnić. Panie Martinie daj już dokładkę. Nachodzi Zima.